Αθήναι, 1997
Γερ. Στουραΐτης

Σάς παραθέτουμε να απόσπασμα από το κεφάλαιο:

Πέρσες και Χριστιανισμός

Ο Σωτήρ (η διδασκαλία του Ζωροάστρη)

Η πρωταρχική εικόνα του «Σωτήρος» είναι εντελώς διαφορετική από την εικόνα του «Νικητού». Είναι ενδιαφέρον ότι η έννοια του σωτήρος ήταν γνωστή και στην Αίγυπτο. Για τους Αιγύπτιους ο θεός Ώρος ήταν κατ’ αρχήν εκείνος που ζωντάνεψε το όνομα του πατρός του, ήταν όμως κι εκείνος που εκδικήθηκε για τον πατέρα του. Βέβαια στην Αίγυπτο δεν υπάρχει μια ευκρινής αναλογία προς τον «σωτήρα».

Ο Ζαρατούστρα (στα ελληνικά Ζωροάστρης) των Περσών δεν έχει καμμία σχέση με τον Ζαρατούστρα του Νίτσε εκτός από την ομοιότητα του ονόματος. Ο Ζωροάστρης των Περσών ανήκει στους Μήδες, δηλαδή δεν κατήγετο από την κυρίως Περσία. Πιθανώς εγεννήθη στην Μηδία και έδρασε αρχικά στο Οστιράν, από όπου η θρησκευτική του μεταρρύθμιση εξηπλώθη στην Περσία. Η χρονολογία της ακμής του τοποθετείται μεταξύ του 1000 και 800 π.Χ.

Ο Ζωροάστρης είναι ο σωτήρ των Περσών και μάλιστα με μια πιο ρεαλιστική έννοια από ό ,τι ο Αχενατών των Αιγυπτίων, που εθεωρείτο υιός του Θεού. Άνθρωποι της εποχής του Ζωροάστρη τον ονόμαζαν σωτήρα. Ο ίδιος ο Ζωροάστρης εθεωρούσε τον εαυτό του σωτήρα. Είχε μια σωτηριακή συνείδηση και ήταν πεπεισμένος για την αποστολή του. Είχε μια αποστολή να επιτελέση και την εκτελούσε πότε πλήρης χαράς και ποτέ μέσα από μια πραγματική ανθρώπινη αντίδραση. Οι δυσκολίες που είχε να αντιμετωπίση ήταν ότι δεν τον ακολουθούσαν με ευχαρίστηση. Στην συνειδητότητα ότι είναι σωτήρ υπάρχει πλήθος ανθρώπινων συγκρούσεων, τις οποίες παρατηρούμε αργότερα και στον Ιησού. Παρά την σταθερή πεποίθησή του για την νίκη και την τελική σωτηρία, είχε και στιγμές απογνώσεως, κατά τις οποίες κατέτρωγε την ψυχή του η αμφιβολία.

Η διδασκαλία του Ζωροάστρη βασίζεται στην αρχαία μυθολογία των Περσών. Χαρακτηριστική για τους Πέρσες είναι η διττή όψη του κόσμου, ο διαχωρισμός της ισχύος στον κόσμο σε δύο τεράστιες δυνάμεις. Στον πάνσοφο Πατέρα Αχούρα Μάζδα ή Ωρομάσδη και στο πνεύμα της αντίδρασης Άνγκρα Μαϊνυού ή Άρειμαν. Πρόκειται για δύο ισοδύναμες δυνάμεις. Έτσι ο κόσμος καθίσταται ο χώρος της πάλης και του αγώνος. Ώστε, λοιπόν, το να είναι κάποιος στον κόσμο σημαίνει να ευρίσκεται μέσα στον αγώνα, όπου ή θα συνθλιβή ή θα συναγωνισθή κάτω από την οδηγία του ενός εκ των δύο αυτών πόλων. Αν ο άνθρωπος θέλει να είναι άνθρωπος πρέπει να αποφασίση υπέρ της μιας και ενάντια στην άλλη δύναμη. Η απόφαση αυτή είναι το μέγιστο στην διδασκαλία του Ζωροάστρη. Αποφάσισε υπέρ του ενός ή υπέρ του άλλου πόλου. Είναι καλύτερα από το να μην αποφασίσης καθόλου. Η ικανότητα της διάκρισης υπάρχει στον άνθρωπο μόνο δυνάμει. Ο άνθρωπος μόνο με πολύ μεγάλη δυσκολία μπορεί να εκφράση από μέσα του την δύναμη της απόφασης. Γι’ αυτό πρέπει να λάβη εκ των έξω την ανάλογη ώθηση, ώστε να αποφασίση μέσα του. Αυτός που δίδει στον άνθρωπο την ώθηση αυτή είναι ο Σαουσχιάντ. Αυτός του δίδει την ώθηση, αυτός του φέρει την αναγγελία που χρειάζεται για να αποφασίση. Συνεπώς αυτός είναι ο σωτήρ που τον σώζει από την αναποφασιστικότητα.

Αυτό είναι κάτι άλλο, είναι μια κατάσταση διαφορετική της καταστάσεως του νικητού. Στον νικητή ο ηττημένος είναι νεκρός. Ο Μαρδούκ σκοτώνει την Τιαμάτ. Ο ηττημένος είναι νεκρός και ο νικητής είναι ο μόνος κυρίαρχος. Για την περσική αντίληψη ο αγώνας ανάμεσα στον Αχούρα Μάσδα και τον Άνγκρα Μαϊνυού, ανάμεσα στον Ωρομάσδη και τον Άρειμαν είναι παντοτεινός.

Εκείνοι που αποφασίζουν για τον Ωρομάσδη δεν είναι νικητές. Ευρίσκονται στην ορθή πλευρά, αλλά παραμένουν διαρκώς στον αγώνα. Η απόφασή τους είναι ότι στον διαρκή αγώνα θα ευρίσκονται στην ορθή πλευρά.

Στην ιεραρχία του Ζωροαστρισμού τη δεύτερη θέση κατέχουν οι επτά Αμσιασπάντς, τα επτά πνεύματα που είναι προικισμένα με αθανασία. Είναι τέκνα του Θεού, κάθονται σε χρυσούς θρόνους στο πλευρό του και προστατεύουν τον κόσμο από τις επιθέσεις του κακού. Οι επτά αυτοί Αμσιασπάντς είναι οι εξής:

1.ο Βόχου Μάνα

2.ο Άσχα

3.ο Κσχάθρα Βάρυα

4.η Αρμαΐτη

5.η Χαρβατάτ

6.η Αμερετάτ

7.ο Σαόσα

Αυτά τα επτά αθάνατα πνεύματα, αυτοί οι επτά άγγελοι που περιβάλλουν τον θρόνο του πάνσοφου Κυρίου, μπορούν να χαρακτηρισθούν πρόδρομοι των επτά αγγελικών κόσμων της Παλαιάς Διαθήκης, συνεπώς και της Καινής Διαθήκης. Το κάθε ένα από τα επτά αυτά πνεύματα έχει μια ιδιαίτερη έννοια και αποστολή. Είναι πολύ ενδιαφέρον να δούμε την έννοια και την αποστολή του κάθε πνεύματος χωριστά.