Καλάθι Αγορών: άδειο Wishlist άδειο
Καλάθι Αγορών:
άδειο
Wishlist
άδειο
ΑΙΩΝΙΕΣ ΑΞΙΕΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΠΑΡΑΚΜΗ
CHIEF SEATHL, LORD NORTHBOURN, FRITHJOF SCHUON, ΜΑΡΚΟΣ ΠΑΛΛΗΣ, SEYYED HOSSEIN NASR, GAI EATON
ISBN: 960-7176-05-07
Εκδόσεις: ΠΕΜΠΤΟΥΣΙΑ
Μέγεθος: 15x23 cm
Σελίδες: 112
/
Βάρος: 196 gr
Τιμή: 15.50€
Διαθέσιμο

Μετάφραση: Παναγιώτης Σουλτάνης
Εκδόσεις Πεμπτουσία - 1992

Ο σημερινός άνθρωπος ζει, ως επί το πλείστον, σ’ έναν κόσμο όπου συναντά λίγους ανθρώπους που έχουν προσεγγίσει στη ζωή τους τα ανώτερα επίπεδα συνείδησης ή τα βαθύτερα στρώματα της ύπαρξης τους. Συνεπώς γνωρίζει κυρίως μόνο κάποιους συγκεκριμένους τύπους ανθρώπινης συμπεριφοράς. Η αποσπασματική γνώση της ανθρώπινης συμπεριφοράς, αν βασίζεται στην εξωτερική παρατήρηση, μπορεί να βοηθήσει τον σύγχρονο άνθρωπο να γνωρίσει, έμμεσα τουλάχιστον, άλλες διαστάσεις της ανθρώπινης φύσης, με την προϋπόθεση ότι μελετάται η συμπεριφορά του παραδοσιακού ανθρώπου, του ανθρώπου που ζει σ’ έναν κόσμο με κέντρο. Η συμπεριφορά παραδοσιακών ανθρώπων διαφορετικών κοινωνιών, -είτε αυτές ανήκουν στον Κινεζικό, Ισλαμικό, τον Ινδιάνικο της Βόρειας Αμερικής ή σε οποιονδήποτε άλλον παραδοσιακό χώρο- μπροστά σε μεγάλες δοκιμασίες, στο κατώφλι του θανάτου, στην παρουσία της ομορφιάς της παρθένας φύσης και της ιερής τέχνης, ή ενώπιον της ανθρώπινης αλλά και της θείας αγάπης, μπορεί να παράσχει στον σύγχρονο παρατηρητή ασφαλή στοιχεία για τις διάφορες πλευρές της ανθρώπινης φύσης. Μια τέτοια συμπεριφορά μπορεί να αποκαλύψει την αληθινά εκπληκτική σταθερότητα και μονιμότητα της ανθρώπινης φύσης και να συμβάλλει αποφασιστικά στην απεικόνιση του μεγαλείου της, το οποίο έχει λησμονηθεί εντελώς σε έναν κόσμο όπου ο άνθρωπος έχει γίνει δέσμιος της μικρότητας των φαύλων δημιουργιών και εφευρέσεων του. Από αυτή τη σκοπιά η αποσπασματική γνώση της ανθρώπινης συμπεριφοράς μπορεί να βοηθήσει στην κατάκτηση μιας γνώσης που αφορά συγκεκριμένες πλευρές της ανθρώπινης φύσης. Όμως σε κάθε περίπτωση η ολοκληρωμένη γνώση της ανθρώπινης φύσης μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσω της γνώσης του Κέντρου του άξονα, η οποία «περιέχει» επίσης τις ακτίνες και το στεφάνι. Μια περίφημη ρήση του Προφήτη του Ισλάμ λέει: «Όποιος γνωρίζει τον εαυτό του, γνωρίζει τον Κύριο του». Όμως επειδή ακριβώς ο «εαυτός του» υποδηλώνει τον Εαυτό που βρίσκεται στο κέντρο της ύπαρξης του ανθρώπου, η ρήση αυτή μπορεί, από μιαν άλλη άποψη, να αντιστραφεί και να δηλώσει ότι ο άνθρωπος μπορεί να γνωρίσει όλες τις πτυχές του εαυτού του μόνο υπό το φώς του Θεού, γιατί το σχετικό μπορεί να γνωσθεί μόνο σε σχέση με το Απόλυτο.

Η δεύτερη απορία που πρέπει να εξετάσουμε αφορά τη σχέση της επιστημονικής «αντικειμενικότητας» και των πορισμάτων της, με τα κριτήρια «του καθολικού και του αμετάβλητου» που συνδηλώνει η φράση «ανθρώπινη φύση». Για να απαντήσουμε σ’ αυτή την απορία πρέπει προηγουμένως να ορίσουμε ξανά τι σημαίνει επιστημονική «αντικειμενικότητα», ειδικότερα όταν αυτή αφορά τη μελέτη του ανθρώπου. Έχει γίνει κοινός τόπος, τουλάχιστον για τους μη ειδικούς στη φιλοσοφία της επιστήμης, να θεωρείται η σύγχρονη επιστήμη αντικειμενική, σαν το ένα να συνεπάγεται το άλλο. Χωρίς αμφιβολία η σύγχρονη επιστήμη κατέχει έναν περιορισμένο βαθμό «αντικειμενικότητας» στον χώρο της μελέτης του φυσικού κόσμου, όμως ακόμα και σ’ αυτό το πεδίο η «αντικειμενικότητά» της περιβάλλεται από τη συλλογική υποκειμενικότητα της ανθρωπότητας όπως έχει διαμορφωθεί τη συγκεκριμένη στιγμή της ιστορικής της ύπαρξης, όπου το συμβολικό πνεύμα έχει ατροφήσει και το δώρο της θέασης του κόσμου του πνεύματος μέσω και πέραν του φυσικού κόσμου, έχει εντελώς σχεδόν χαθεί. Ακόμα και στον φυσικό κόσμο, όσα δεν πιάνονται στο δίχτυ της σύγχρονης επιστήμης, για να παραθέσουμε τη γνωστή εικόνα του Α. Eddington, συλλογικά παραλείπονται, και χάριν της «αντικειμενικότητας» θεωρούνται ανύπαρκτα. Είναι σαν ένα κοινό κωφών να βεβαιώνει ότι δεν άκουσε καμία μουσική από τους μουσικούς που έπαιζαν μπροστά του, και η ομοφωνία της άποψής του να θεωρείται απόδειξη της αντικειμενικότητας της.

Σάς παραθέτουμε κάποια αποσπάσματα από το βιβλίο

...Αν ζητούσαμε από κάποιον να μας περιγράψει τη διαδικασία της πνευματικής αναγέννησης ή φώτισης ως ένα όλον, θα μπορούσε ίσως να την προσδιορίσει με μια διαδοχή, όπου η σοφία εφαρμόζει, σε κάθε στάδιο της πορείας, την κατάλληλη μέθοδό της, με αποτέλεσμα η ίδια αυτή σοφία να ενσωματώνεται στην ψυχή ως ένα αναπόσπαστο στοιχείο του είναι του ανθρώπου. Η πορεία ξεκινά από τη σοφία και καταλήγει στη σοφία. Ο Βουδισμός, σύμφωνα με τις αρχές του, προσφέρεται ως μια σειρά μεθόδων, τέτοιων που οδηγούν τα πονεμένα όντα, λιγότερο ή περισσότερο άμεσα στη φώτιση· αυτό είναι το ειδικό «βάρος» του Βουδισμού.

Για να δώσουμε μια παράλληλη εκδοχή. Ο Χριστός προσφέρει τον Εαυτό Του στους ανθρώπους ως Φώς –ένα άλλο όνομα για τη σοφία- και ως Οδός. «Εγώ είμί η Οδός». Θα μπορούσε εξίσου να πει, «Εγώ ειμί το Μέσον». Η προσευχή «Ω Κύριε, φώτισε το δρόμο μας», συνοψίζει τις ουσιωδέστερες ανάγκες του ανθρώπου. Αυτό που ονομάζουμε εσωτερική ζωή, δεν είναι παρά μια απάντηση σε τούτη την ικεσία...

...Ωστόσο σήμερα δεν θέλω να μιλήσω γι’ αυτό το είδος μεθόδου, καθώς δεν είμαι γνώστης αυτού του χώρου. Ούτε είναι θεμιτό να συζητήσουμε για κάποια πιο ανεπτυγμένα σχήματα διαλογισμού που ανήκουν στην Ταντρική μορφή πνευματικότητας, όπως υπάρχει στην Ινδία και το Θιβέτ, για τον απλό λόγο ότι αυτές οι μέθοδοι απαιτούν συνθήκες τέτοιες που δεν μπορούν να εξασφαλιστούν εύκολα σε ένα Δυτικό πλαίσιο, εκτός βέβαια από εξαιρέσεις. Δεν πιστεύω ότι αυτές οι μέθοδοι μπορούν εύκολα να μετατεθούν αυτούσιες σε ένα Χριστιανικό μέσο, αν και θεωρητικά δεν πρέπει να αποκλείσουμε απόλυτα τη δυνατότητα προσαρμογής τους σε κάποιες περιπτώσεις. Όμως αυτό που γενικότερα μπορούμε να πούμε είναι ότι σε μια εποχή αύξουσας αποξένωσης και δυσπιστίας, οι πολύ σύνθετες τεχνικές ελάχιστα μπορούν να ανταποκριθούν στις ανάγκες των ανθρώπων, οι οποίες απαιτούν μια μάθηση που να είναι συγχρόνως «κεντρική», δηλαδή εκφραστική των πλέον κεντρικών αληθειών της παράδοσης, και την ίδια στιγμή εξαιρετικά ακριβής σε σχέση με τα μέσα που χρησιμοποιεί, έτσι ώστε να επιτρέπει τη μεθοδική εφαρμογή τους κάτω απ’ όλες τις συνθήκες, ακόμα κι αν είναι οι δυσμενέστερες.

Ένα τέτοιο μέσον αντιπροσωπεύεται τυπικά από την επίκληση ενός ιερού ονόματος (το ινδικό τζάπα) ή μιας σύντομης φόρμουλας στην οποία φυλάσσεται ένα ιερό όνομα. Όλες οι μεγάλες παραδόσεις συμφωνούν στο ότι αυτός ο τρόπος συγκέντρωσης της προσοχής και διείσδυσης σε όλο το είναι του ανθρώπου με τη συνεχή υπόμνηση του Θεού, είναι ένα πνευματικό μέσο που ταιριάζει ιδιαιτέρως στις ανάγκες της Σκοτεινής Εποχής, όπου η θρησκεία φυλλορροεί και η εισβολή της αθεΐας γιγαντώνεται σαν πλημμυρίδα. Στη Βουδιστική Ιαπωνία, επί παραδείγματι, αυτή η μέθοδος συνδέεται με τη σχολή που είναι γνωστή ως Τζόντο, ή «Αγνή Γη», στην οποία το όνομα του Βούδα Αμιτάμπα (σημαίνει «Άπειρο Φώς») είναι και το επικλητικό μέσο. Στο Θιβετανικό Βουδισμό υπάρχει ένα παρόμοιο μέσο με τη μορφή της εξασύλλαβης φράσης Ομ μάνι πάντμε χουμ, η οποία, λόγω των πολλαπλών και σύνθετων μυστηριακών αντιστοιχιών της θεωρήθηκε ως «η πεμπτουσία της σοφίας όλα των Βουδών»· όμως ο χρόνος δεν επιτρέπει παρά μια απλή μνεία της συγκεκριμένης ιερής φόρμουλας. Στην Ισλαμική παράδοση το όνομα του Θεού (στα Αραβικά Αλλάχ) αναγνωρίζεται ως το κατ’ εξοχήν πνευματικό μέσον. Η επίκληση του, στις Σουφικές αδελφότητες που υπάρχουν με μόνο σκοπό την καλλιέργεια της εσώτερης ζωής, είναι γνωστή ως ντίκρ, ανάμνηση. Οι μυήσεις των Σούφι, οι οποίες συστάθηκαν με σκοπό να επιφέρουν στην καρδιά τη «θεία συνάντηση», ανάγονται όλες στον ίδιο τον Προφήτη...

Αξιολόγηση προϊόντος
Το προϊόν δεν εχει αξιολογηθεί
Περισσότερες πληροφορίες ή απορίες; Επικοινωνήστε μαζί μας
Δείτε επίσης